Kuća s elegantnim doksatom u Makedonskoj 21 priča nam dve povesti koje su, naizgled, jedna drugoj suprotne. Podigao je lekar Jovan Stejić, 1845. godine. Stejić se u analima srpske medicine vodi kao jedan od njenih osnivača. Rođen u Aradu 1803, studirao je u Beču, a po dolasku u Srbiju bio je lični lekar kneza Miloša, ali i mnogo više od toga. Neverovatno da je u to vreme zagovarao ideje makrobiotike, preveo je s nemačkog knjigu „ Makroviotika ili nauka o produženju života čovečeskog“. Nije štamparska greška, govorio je makroviotika.
Stejić je bio Dositejevac, zagovornik prosvećenog humanizma. Napisao je 1850. medicinski udžbenik „Antropologija ili nauka o čoveku“, knjigu moralnih i praktičnih poduka „Sabor istine i nauke“. Uspeo je da stekne priličan imetak, koji se i danas ogleda u kući na sprat u središtu Beograda. Kuća ima nekih 400 kvadrata, i danas je njen unutrašnji raspored očuvan. Iz kolskog ulaza, koji je zatvoren lučnom drvenom kapijom, ulazi se levo i desno u dva dela kuće. Levi ima stepenište, kojim se penje na sprat i silazi u podrum. Galerija na spratu je uzana i iz nje vode dugački hodnici. Očigledno da unutrašnji raspored nije srećno rešen za porodični dom koji traži otvorene, široke prostore za dnevni boravak familije. Ali, je, gle predviđanja, taj unutrašnji raspored idealan za ono što će kuća kasnije postati – manastir.
Stejić je bio zakleti naučnik, prosvetitelj, vrlo kritičan prema religiji, tako da nije mogao ni da pretpostavi da će njegovi naslednici 1930. godine, prodati kuću beogradskim isusovcima, a ovi će je pretvoriti u manastir! Danas u manastiru žive troje isusovaca kojima je na čelu senior (pravoslavno iguman) Vinko Maslać. Njihove sobe su skromne; krevet, pisaći sto, kompjuter, orman i lavabo. Nezastrtog poda. Na spratu su zajedničko kupatilo i toalet.
U dvorištu Stejićeve kuće sagrađena je crkva, župni hram Svetog Petra apostola. Crkva je pogođena sa dve bombe u nemačkom bombardovanju 1941. Nije se zapalila, niti je njena najveća relikvija oštećena.
Relikvija ovog manastira je Bogorodica Beogradska. Ikona doneta u Beograd iz Bavarskog grada Pasaua 1718. godine, predstavlja Bogorodicu s malim Isusom u naručju. Slikana je u stilu rafaelovskih madona. Pred najezdom Osmanlija, Isusovci je sklanjaju u Petrovaradin. Na pozlaćenoj ploči urezuju natpis po kojem je i dobila ime Beogradska: „ Iz Beograda izgnana Djevice, svojom zaštitom neprestano čuvaj Petrovaradince”. Bogorodica je vraćena u Beograd 1934. godine.
Katolički red Isusovaca u našoj sredini je poznat kao jezuitski red. O učenju njihovog osnivača Ignjacija Lojole pisao je jedan doktor filozofije, koji će postati predsednik vlade Srbije.
Isusovci su osnovali prvu gimnaziju u Beogradu, 1612. godine, u koju su svoju decu slali i Jevreji i Srbi iz Beograda. Tako da je paradoks iz prve rečenice ovog teksta, zaslužio ogradu. Prosvetiteljstvo Jovana Stejića nije toliko suprostavljeno isusovačkoj praksi, kao što se naizgled čini.
