Spava Cecilija Metela, sve spava,
Sto godina prespi i sto novih začne.
Peva tić iz žita i kosač iz trava,
A ništa da prene trepavice plačne.
U mrak bela stada sa humova shode;
Golubi iz polja beže ispred sene;
Apijom se vrate legije što vode
Kralje od istoka, i pljačku, i plene.
Oči Cecilije mokrih trepavica,
Od sveg okrenute sad gledaju drugde:
Ne prenu ih trube ni glas noćnih ptica.
Sto godina mirno ona pređe svugde:
Lepota je smrti bez svojih granica;
A mokre su oči okrenute drugde.
(Politika 6. januar 1922. godine)
