Često u naučnim radovima i doktorskim disertacijama iz savremene arhitekture nailazim na izraz „kineski zid” prilikom opisivanja našeg najpoznatijeg stambenog meandra u novobeogradskom Bloku 21 (1960–66). To je ujedno najduži stambeni objekat na prostoru bivše Jugoslavije (972.5 m), izgrađen prema nacrtima četiri člana grupe „Beogradskih pet” (1953–70) – arhitekata Leonida Lenarčiča (1932–2011), Milosava Miše Mitića (1932–70), Ivana Petrovića (1932–2000) i Mihaila Čanka (1932–2014).

Kao arhitekta, đak čuvene pripremne škole za studije arhitekture arhitekte Čanka (generacija 2005/06), ujedno njegov dugogodišnji prijatelj (2005–2014), te stanovnik ovog novobeogradskog stambenog naselja, moram javno da ukažem na nepravilnost korišćenja ovog izraza, koji se, nažalost, odomaćio kod nas, kako u naučnoj i stručnoj, tako i u široj javnosti. Pomenuti izraz koriste uglavnom oni koji nikada nisu stanovali u ovom novobeogradskom naselju, ali takođe i proizvod neargumentovanih i neopravdanih tvrdnji pojedinih autora, kao jasna posledica pogrešne interpretacije (često i zbog neproveravanja izvornog dela) monografije Jovana Đ. Markovića (1924–2005) pod nazivom „Novi Beograd 1948–1968”, objavljene povodom obeležavanja dvadesetogodišnjice Novog Beograda (Marković u svom delu koristi izraz „stambena lamela“).

Široj javnosti potpuno je nepoznat službeni naziv ovog objekta – stambeni blok „B-7”, koji se pojavljuje u čuvenoj studiji grupe stručnjaka iz Centra za stanovanje IMS SR Srbije pod nazivom „Kvalitet i karakteristike stanovanja u Bloku 21 na Novom Beogradu” (1976) i u samoj projektnoj dokumentaciji ovog objekta. Sami autori često su koristili izraz meandar zbog specifične meandrirajuće forme objekta, koja se pojavljivala u praksi savremenog urbanizma tokom čitavog prošlog veka, kao svojevrsno otelotvorenje Korbizjeovih zamisli iz prve polovine 20. veka, predstavljajući tako specifičan vid poluatrijumskog stanovanja u novom gradu za nove ljude kod nas.

S druge strane, prvi stanovnici novobeogradskog Bloka 21 ovaj objekat nazivali su veoma kratkim imenom – lamela, sada lokalnim toponimom, koji se, pored „Šest kaplara”, jedini održao do današnjeg dana u svesti stanovništva ovog naselja. To ujedno potvrđuju brojni dokumenti tadašnje Mesne zajednice „Ušće” (jedno vreme „Edvard Kardelj“), prema kojima je čak ova jedinstvena meandrirajuća stambena struktura tretirana kao devet zasebnih (povezanih) stambenih zgrada, pre svega zbog lakšeg administrativnog sagledavanja i vođenja ovog složenog objekta u naselju.

Da zaključim, pre svega u odbranu novobeogradskog meandra, da ovaj objekat treba da nazivamo pravim imenom, jer on ne razdvaja prostore i objekte u Bloku 21 (kao Kineski zid), već ih naprotiv dodatno integriše i povezuje sa otvaranjem brojnih pešačkih koridora u zoni prizemlja, predstavljajući tako skladnu urbanističku celinu, dok svojom meandrirajućom strukturom stvara male ambijente za objekte obrazovanja (Osnovna škola „Jovan Dučić”, vrtić „Plavi čuperak”, jasle „Vesna” i H gimnazija „Mihajlo Pupin“). Kao takav, on nedvosmisleno predstavlja jedinstvenu stambenu strukturu kod nas, zbog čega zaslužuje veću pažnju arhitektonske struke i istraživača naše posleratne kulturne baštine.