„Voli svoju zemlju u kojoj si se rodio i u kojoj živiš, jer ona je tvoja domovina veli naša Biblija”, pribeleženo je za potonje generacije u „Spomenici poginulih srpskih Jevreja u Balkanskom i Svetskom ratu”. Potomci Srba Mojsijevaca napisaše još i da su dosledni tim rečima, od kada su napustili svoju rođenu grudu, bili kroz sva vremena dobri građani, svuda kud ih je vodio put istorije.
Povest beleži da je Jevreja, srpskih ratnika bilo još u Srpsko-turskim ratovima od 1876–1878. godine, ali je njihova ljubav za srpsku zemlju došla do punog i svestranog izražaja u Balkanskim i Prvom svetskom ratu, kada su kao građani i vojnici, stari i mladi, primili svoju dužnost iskreno i sa samopregorevanjem.
Oko šest stotina ratnika, od oko 7.000 jevrejskih žitelja u predratnoj Srbiji, nekoliko stotina ranjenika, dovoljan broj junaka odlikovanih za hrabrost na bojnome polju, blizu 150 grobova jevrejskih palih neimara na ostvarenju srpske zavetne misli – stotine jevrejske ratne siročadi, velik broj invalida, ceo jedan kraj, cela Jevrejska Mahala na beogradskoj Jaliji sa poginulim starcima, ženama i nejači pod ruševinama svojih domova prouzrokovanim neprijateljevim bombardovanjem – sve su to rečiti dokaz njihove ljubavi prema Srpskome narodu i odanosti prema svojoj Otadžbini”, zapisano je u vrednoj Spomenici.
U Jevrejskom istorijskom muzeju u Beogradu, koji je posvetio izložbu srpskim Jevrejima koji su kao ratnici ili medicinsko osoblje učestvovali u svim ratovima za slobodu Srbije 1912–1918., našla se i jedna arhivska kutija sa oko 35 fotografija među kojima i originalna slika do sada nepoznate srpsko-jevrejske heroine Natalije Neti Munk koja na leđima nosi bolesnog čoveka iz perioda užasne epidemije tifusa. Inače, ona je rođena Beograđanka, dobitnica niza odlikovanja, među kojima i Karađorđeve zvezde sa mačevima.
Tu su i članci iz „Politike” i originalni „Dnevnik evakuacije” iz 1916. godine konjičkog oficira Moše Mevoraha, koji je, osim što je ratovao izvanredno crtao, pa i jedno vojničko ćebe koje je prelazilo Albaniju i štitilo od zime svog vlasnika Gavriela Novonovića, sefarda iz Prištine… O držanju Srba Mojsijeve vere, kako su sebe nazivali Jevreji toga doba, „Politika” iz 1933. godine piše: …„U ratovima za oslobođenje, koje je vodila Srbija, učestvovali su i svi naši Jevreji. Ravnopravni u svemu sa ostalim građanima, bili su uvek među prvima koji su ispunjavali i svoje obaveze. Kada je trebalo poći u rat naši Jevreji pošli su… ne zaostajući nimalo za ostalima.”
Tako iz kutaka prošlosti izranja lik podnarednika, golobradog Leona B. Lebla, koji život dade u istom boju, a kosti mu ostaše u istom grobu sa srpskom braćom i onaj Beograđanina Davida I. Amara, rezervnog konjičkog poručnika, ratnika u Balkanskim ratovima odlikovanog Medaljom za hrabrost i revnosnu službu. Tu je i prvi advokat među beogradskim Jevrejima, David A. Koen, koji dade život ne želeći da se odrekne svoje knjige „Bog čuva Srbiju – Apoteoza srpskom geniju u svetlosti religije” i dva brata Daviča, dva Haima, koji odužiše dug prema Otadžbini…
Treba govoriti i o oktobru 1915. godine kada su se na Beograd obrušile austrougarske i nemačke snage, a osim francuskih artiljeraca i ruskih mornara u odbrani prestonice učestvovali su i Jevreji sa Dorćola. Tom prilikom istakao se komandant bataljona, major Avram Behara. Septembra dve godine kanije Nikola Pašić u SAD uputio je sanitetskog kapetana dr Davida Albalu sa zadatkom da propagira ratne ciljeve Srbije među američkim Jevrejima, a početkom 1918. preko okeana prešao je i glavni rabin Srbije dr Isak Alkalaj sa istim zadatkom.
