Najnoviji rat protiv Tita

Josip Broz Tito je za života uspešno ratovao protiv svojih i narodnih protivnika i neprijatelja, ali u najnovijem „ratu” on je samo pasivna meta ostrašćenih napada od kojih ne može da se brani jer je umro pre više od 40 godina. Napadači na njega uglavnom su potomci gubitnika Drugog svetskog rata, protivnika koje je Broz svojevremeno porazio, razvlastio, a neke i likvidirao. Ti potomci ni danas ne mogu da se pomire s istinom o svojim neuspešnim precima i njihovim sudbinama, pa koristeći nestanak velikog protivnika sa javne scene nastoje da ga posmrtno što više ocrne i tako mu se mrtvom bar delimično osvete.

Posebna želja i cilj tih napadača je da pripadnicima mlađih generacija, koji nedovoljno poznaju noviju istoriju svoje zemlje i naroda, prikažu i u svest i pamćenje urežu lik Tita kao negativca, srbomrsca i srboubice, potajnog simpatizera i saradnika ustaša, a kasnije svemogućeg surovog diktatora Jugoslavije i glavnog krivca za njen raspad. Istovremeno nastoje da što više ulepšaju likove svojih predaka i zataškaju njihovu saradnju s fašističkim okupatorima za vreme Drugog svetskog rata.

Prostor za objavljivanje njihovih mahom klevetničkih tekstova daju im i oni dnevni i nedeljni listovi koji su svojevremeno bili levičarski orijentisani, hvalili Tita i njegova dela, kao što su „Politika”, „Večernje novosti”, NIN, „Pečat” i drugi. Na taj način oni nekom dokazuju da je Srbija danas demokratska zemlja u kojoj vlada sloboda medija, a posebno štampanih. Kao svež primer takve slobode medija pomenuću „Politiku”, u kojoj prof. dr Vladislav B. Sotirović iz Vilnjusa, glavnog grada Litvanije, objavljuje svoja titomrzačka pisma. U svom najnovijem dopisu, objavljenom 17. aprila, on, pored ostalog, piše da je Tito 1943. godine nudio zagrebačkom nadbiskupu Stepincu, bliskom saradniku „poglavnika” Ante Pavelića i generalnom vikaru ustaške vojske, da preuzme i funkciju generalnog vikara „u partizanskim formacijama”. Ovaj je navodno odbio ponudu jer nije dobio saglasnost pape.

U stvarnosti je partizanska vojska na čelu s Titom te 1943. godine vodila najteže krvave bitke protiv fašističkih okupatora i njihovih domaćih saradnika i slugu, naročito ustaša.

Neće biti nikakvo iznenađenje ako prof. dr Sotirović u nekom od svojih sledećih pisama „Politici” objavi da je Tito, te iste 1943. godine, ponudio Anti Paveliću funkciju predsedavajućeg na Drugom zasedanju Avnoja u Jajcu, ali je i „poglavnik” ponudu odbio jer nije dobio saglasnost Adolfa Hitlera.

Bravo, „Politiko”! Ti si nesporan primer slobode srpskih štampanih medija. Zato ostajem tvoj verni čitalac.

Nikola Narandžić,

Zemun