U završnoj večeri 39. Barskog ljetopisa, sinoć, koncert je održalo četvoro uhodanih i usaglašenih umetnika iz Beograda, na čelu sa tenorom Slavkom Nikolićem. Ispred dvorca kralja Nikole odjekivale su najpopularnije stranice italijanskih, francuskih, španskih, grčkih i ruskih autora, dikcijski jasno postavljene, sa velikim emotivnim i dinamičkim valerima. Utisku su izvanredno doprinele i njegove kolege: mecosopran Milica Popović, svežeg, mladalačkog, lepo oblikovanog glasa, poliinstrumentalista Petar Golubović, koji se izvanredno uklopio svojom harmonikom, gitarom, buzukijem i balalajkom u ovo bogato muzičko putovanje, tonskim senčenjem svakog podneblja sa velikim osećanjem za vokalni slog, kao i pijanista eruptivnog multimedijalnog talenta Miodrag Čolaković, koji je i slikar, i pesnik, i pevač, i romanopisac i dugogodišnji muzički saradnik Slavka Nikolića.

Koncert je naslovljen sa „Un amore cosi grande” (Jedna ljubav tako velika) i doista, oni su svakom notom govorili o ljubavi, čak i kada se čula samo solo harmonika ili solo klavir (u konciznim kompozicijama Stevana Mokranjca – Dunavka 1 i 2), sa čitavim spektrom dinamičkih valera čak i na skromnoj klavinovi, kazivajući o ljubavi srpskog vojnika i devojke sa Krfa u jeku Prvog svetskog rata, o povratku u Sorento, o „Kalinki” i „Kaćuši”, o Grku Zorbi, o Granadi...

Bilo je to veče topline i ljubavi među narodima koje se na najlepši način pesmama uspostavljaju. Usklici „bravo” orili su se sa svih strana.